otulona nocą
najbardziej Cię mam
cisza mi wtóruje
gdy łzami gram
a uśmiech mój chowa
olbrzymi szal
choć kręta ta droga
przed siebie gnam
w wędrówce się odnajduję
tylko tu Ciebie mam…
istnienie
zastygłe…
w gardle…
w bólu…
na ustach…
na rzęsach…
pod piersią…
pod powieką…
w uścisku…
w bezruchu…
zastygłe ciało…
w snach…
w odległych światach
w innych wymiarach
istnieją ludzie
prawdziwi…
choć nie poznają się
nigdy w życiu
widują się
w swoich snach…
po cóż w sennikach
poszukiwania
jeśli jest jedno
miejsce spotkania…
ta chwila…
wyryła się w mej głowie
w słowach, uśmiechach, żartach…
moje życie, mój czas
moja Miłość myślałam…
bez słowa, bez uśmiechu, żartu
chwila spokojnie mija…
jest ta, jest nowa, inna
jedyna w pamięci…
kiedy byłam…
kiedy byłam mała
wspinałam się na drzewa
robiłam z wiśni kolczyki
opychałam czereśniami
i skakałam po kałużach…
choć nie jestem nieśmiała
nie wspinam się na drzewa
nie chodzę na bosaka
bo nie wypada…
kiedy będę stara
odnajdę słońce
zatańczę w deszczu
choć nie będę już mała…
moje myślenie dedykowane Ona 🙂
fenomen wodza… 123
odwaga…
tęsknota…
umowa…
na zmiany
otwarta głowa…
miłość
ofiarność
opatrzność
Ojczyzna gotowa
czyny nie zbędne słowa…
błądząca gdzieś…
w krainie snów
w tomikach słów
zakątki mroków
łzą skropione
brak Ciebie w sercu
radości w oku
nie ma mnie tej
z zeszłego roku…
kim jestem?
zaprzyjaźniona z nim…
zaprzyjaźniona z nią…
z urwisem, który strzela
i język co chwilę pokazuje…
z cichą, która brzegi urywa
spokojna jest lecz nieustępliwa…
on zawsze mnie grzeje
choć ja dystans trzymam…
ona okrywa swoim płaszczem
i łzy moje skrzętnie skrywa…
kim jestem?
czy jeszcze człowiekiem?
dajcie czasowi…
czas
przeszły
spotkał się
z nami
w ubranych
przez jesień
alejkach
między
grobami…
my ci sami
nie tacy
sami
przemierzamy
ten czas
małymi
krokami…
zamknąć…
wieczorem w książkę
zaczytana milczę…
noc mnie otacza
niczym świątynia…
o świcie promień
ze mnie szydzi…
bez końca marzę
by zamknąć się w ciszy…
Kontynentix 